Dood en leven: als stenen konden spreken...

Als de gedenkstenen op onze kerkhoven, begraafplaatsen konden spreken,
wat zouden jij en ik dan horen?
Ga maar aan de wandel op de dodenakkers,
vergezeld van warme herfstzon
of geplaagd door een winderige hoosbui
met allemaal vallend herfstblad om je heen.

Een cherubijntje, stralend wit kopje op een bemost steentje:
hoeveel tranen liggen hier?
Een groen kruis op zwart marmer,
omgeven door drie rozen waarvan een geknakt.
Een kruis met korenhalmen met korenbloemen.
Een gebogen Christuskop met doornenkroon:
“Gij allen die voorbijgaat langs de weg,
ziet of er een smart is,
even groot als mijn verdriet”.
En God weet hoe zij gemist worden, de doden van ons.
Een hamer, een knuffelbeer, twee ringen, een plezierjachtje,
wiegelend op een kabbelende waterstroom en
het zonnetje schijnt dat het een aard heeft.
Twee handen die bijna smachtend naar elkaar uitgestoken zijn,
maar die het niet gegeven is elkaar te raken;
twee dansende figuurtjes, elkaar stevig in hun greep.
Een G-sleutel zonder noten, want wie hier ligt,
heeft het levenslied uitgezongen.
Weer een kruis met een korenhalm,
die vol is van oogst met daaronder een boer
die die de voren trekt in akkergrond met twee ploegpaarden:
zijn leven bestond uit werken en ploeteren en wat een rijke oogst
laat hij ons na.
En kijk, in mijn gepeins word ik het grote kruis gewaar
met in het midden de gotische vierpas, een soort klavertje-4,
die allereerst duidt op de vier oerelementen van leven:
aarde-water-vuur-lucht.
Niet voor niets staat het op de absouteplaats,
dat hele grote kruis met in het hart die gotische vierpas.
Als om te zeggen:
Dood en leven, mens, maak je geen zorgen, God heeft
heel het mensenbestaan, heel het leven van de kosmos aan zijn hart gedrukt
om het te hoeden aan de duisternis van de dood voorbij.
We wandelen verder.
Iemand heeft in Lourdes gebeden voor wie hier begraven ligt.
Het stenen bewijs nu ligt op dat graf.
Weer een knuffelbeer, gegrift in glimmend zwart marmer.

Oog in oog nu met het bronzen gezichtloze aangezicht
van het moederbeeld dat een kindje tegen haar borst aandrukt.,
pasgeboren dood of net eerder, maar de dood krijgt het niet mee,
zo zijn moeders.
Maar je kinderen zijn je kinderen niet...
Is het daarom dat iets verderop
een engeltje heel boos en verdrietig zit te kijken,
zittend op een steen, huilend, huilend, helemaal alleen?

Zonlicht op de strooivelden
en kijk, nog heel veel lege urnenkeldertjes
wachten in stilte op wie zij nog gaan bergen.

Bij mijn gang over het kerkhof van Wagenberg was stilte mijn tochtgenoot,
maar ik had wel het gevoel dat de stenen op deze dodenakker
vooral van leven hadden gesproken.

Pastor Gerard Oostveen Allerzielen 2018.